20 Kasım Dünya Çocuk Hakları Günü... Evet çok güzel bir gün ama sadece bir günde onların haklarını ele alarak, diğer günler onları yok sayamayız. bizim ülkemizde hala daha çocuk işçiler, çocuk gelinler mevcut. 80'lerde çocuk neyse günümüzde de çocuk hala aynı gözle ele alınıyor. Üzülerek söylüyorum bazı aileler için çocuk metadan öteye bir anlam ifade etmiyor. Okula gitmesi gerekirken sokaklarda çalışıyor. Bir çocuk nasıl maden işçisi olabilir ki? En acısı da ülkemizde ki berdel usulü evlilik ve kuma! Kız çocukları için felaketin adı. her kesimden çocuğa ulaşabilmeli bu haklar. Büyük şehirlerin kanayan yarası olan tampon bölgeler unutulmasın. aile içinde cinsel istismara maruz kalan çocuklar var. Çocuk istismarı azalmıyor aksine gittikçe artıyor. Çocuklarımız küçük ama hakları büyük olmalı!
Çocuk istismarının olmadığı bir dünya ütopyadan öteye gidemedi henüz. Günümüzde hala daha çocuk işçiler, çocuk gelinler mevcut. Bu bir gerçek ki sokakta yaşayan yüzlerce çocuğu var bizim ülkemizin. Çocuğa verilen değer, park sayılarının artmasıyla aynı düzeyde değil; ne yazık ki. Evet günümüz şartları artık daha elverişli, çocukların aktivite olanakları fazla ama bu imkanlara ulaşamayan çocuklar neden mahrum kalıyor. Burada devreye ailelerin sosyokültürel ve sosyoekonomik yapıları devreye giriyor. Her ailenin gözünde çocuk aynı anlamı ifade edemiyor. Böylece çocuk hakları da bir yerde kilitleniyor.
ÇOCUĞA BAKIŞ
“Çocuk, her yerde, her yaşta, her
ekonomik düzeyde bütünüyle korunması gereken bir toplumsal varlıktır. Çocuklar
bir toplumun geleceğinin sahibi ve yarının yöneticileri olacakları için
korunmalı ve en iyi biçimde yetiştirilmelidirler.” (Gökçe, 1983;10) Çocuk, ilk
doğduğu anda kendini ailesinin içinde bulur. Biyolojik yönden kendi
ihtiyaçlarını kendisi karşılayamadığı için ailesi onun ilk eğitmenidir. “Aile,
çocuk yetiştirme sorumluluğu olan bir akraba topluluğudur.” (Giddens, 2006;197)
Aile, çocuğun ilk modeli olarak algılanır; toplumda. Aile, çocuğunu eğitirken
onu toplumdan soyutlayamaz ve çocuğun eğitimi toplumla paralel olarak devam
eder. “Çocuğun gelişmesi ve sosyalleşmesinde aile ortamı birinci derecede
önemlidir. Özellikle erken çocukluk devresinde aile, çocuğun temel belirleyici
çevresini oluşturur. Çocuğun gelişmesini doğrudan etkileyen en önemli aile
dinamiği de nesiller (ana baba-çocuk) arasındaki dikey etkileşim eksenidir.”
(Kağıtçıbaşı, 1989;195)
“Çocukluk oldukça muğlâk bir
terimdir ve bu da onun sembolik işlevini artırmaktadır. Bir yandan, çocuklar
anne babaların üstüne titredikleri ve değerli varlıkları olarak görülürken,
öbür yandan toplum için bir maliyet ve yük (özellikle kadınlar için)
konumundadırlar.” (Marshall, 1999;120) Bazı ailelerde doğan çocuk iş gücüyken,
bazılarında evin neşesi, bazılarında da ailenin varisidir. Aynı dönemlerde
yaşayan iki çocuktan biri okula giderken, diğeri işe gidebiliyor; bu durumu
ülkemizde görmek mümkün.
Çocuk ailedeki eğitiminden sonra,
belli bir yaşa geldiği zaman eğitimini okulda devam ettirir. “Aile ortamının
çocukta yarattığı birikim ve güdüleme okul için temel oluşturur.” (Yavuzer, 1986;61)
İlk izlenimlerini ailede oluşturan çocuk, okul hayatında da bu alışkanlıklarını
devam ettirir. “Okul yıllarında aile desteği ve ilgisi önemini korur. Okula
başlamayla ailenin işi bitmemiştir.” (Yavuzer, 1986;62) Çocuğun okul başarısı,
aile dışı iletişimi onun kişiliğini yansıtır. Çocuk, ailesinden gördüklerini
kopyalayarak, toplumda yaşatır. Çünkü ailede şekillenmiştir; çocuk. Çocuk
yetiştiği şartların aynasıdır. “Şimdiye kadar yapılan bilimsel araştırmalar,
coğrafya, ailesel, toplumsal etkenlerin çocukların gelişmesini etkilediğini
ortaya koymuş, toplumsal ve kültürel durumlara göre başarı şanslarındaki
eşitsizlik herkesin kabul ettiği bir olgu olmuştur.” (Ergun, 2006;234) Çocuğun
eğitimdeki başarısı, aslında kendi çabalarının dışında, ailesinin ekonomik,
kültürel ve sosyal öğelerine göre şekil almaktadır. Bu çocuğun topluma dahil
olduğu andan itibaren kaçınamadığı bir durumdur.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder