Oyun, ilk etapta bakıldığında bilinçsizce bir anda ortaya çıkan faliyetler bütünlüğü gibi görünsede; aslında çocukların kendi iç dünyasında yaşadıklarıyla kurguladıkları bir seneryodur benim gözümde. Hiç farkettiniz mi ya da oturup izlediniz mi, çocuk için oyun ne kadar önemlidir? Büyük bir ciddiyetle kafasında oyununu kurar sanki spontane yaşıyormuşcasına oyununu oynamaya başlar. Hiç bir şey lüzumsuz değildir oyunun içinde. Her şeyin amacı vardır ve tüm oyuncaklar o amaca göre rollerine bürünür. Adeta tiyatro sahnesi gibidir oyun oynayan çocuğun odası. Yönetmen çocuğun kendisidir, oyuncular da oyuncakları ya da çocuğun seçimine göre annesi veya babası. Oyun içinde bağımsız olan çocuk, tamamen hayal gücünü kullanır. Yeteneklerinin farkına varır. Öğrendiklerini pekiştirir.
Hadi itiraf edelim bazen müdahale ederiz dayanamayıp biz zamane ebeveynleri. Sonuçta o çocuk, biz yetişkin. Tabi ki biz daha iyi biliriz! Serbest oyunları her zaman daha çok sevmişimdir. Çocuklara neler yapabileceklerini en iyi fark ettirebilme metotudur. Üretken insanlar böylece çoğalır. Oyununu kendi yazar, yönetir, oyun sonunda da kendine güveni artan sorunlarıyla başa çıkabilen bir çocuk olabilir.
Özgür çocuklar özgür düşünceler . . .
